روزي در تهران بودم و در آنجا جلسه‌اي با حضور آقايان: ميرحسين موسوي (نخست‌وزير وقت)، هاشمي رفسنجاني، جمعي از نمايندگان مجلس و مقام معظم رهبري تشکيل شده بود تا درباره پشتيباني جبهه و جنگ، تصميماتي گرفته شود ساعت يک و نيم شب بود که جلسه تمام شد، بعد از آن جلسه من خدمت «آقا» رسيدم و دستشان را بوسيدم و گزارشي از وضع جبهه به ايشان دادم و سپس از ايشان تقاضا کردم که به جبهه تشريف بياورند و از نزديک اوضاع را بررسي کنند. چون مي‌دانستم که ايشان واقعاً روحيه جبهه رفتن و در ميان بچه‌ها بودن را زياد دارد ايشان قدم مي‌زدند وقتي که من اين تقاضا را کردم ايستادند دستشان را به کمر گرفتند و پايشان را به ديوار تکيه دادند و شروع به درد‌‌دل کردند و سپس گفتند:«من چندين بار برنامه‌ريزي کردم که به جبهه بيايم اما وقتي که به حضور حضرت امام مي‌رفتم ايشان اجازه نمي‌دادند و باز هم مي‌خواهم خدمت ايشان بروم بلکه بتوانم اجازه بگيرم و از نزديک با رزمندگان و بچه‌ها باشم. اين جلسه تمام شد و خداحافظي کرديم مدتي بعد که ايشان به جبهه تشريف آوردند و از خطوط رزمندگان بازديد کردند و وقتي که من حضورشان شرفياب شدم فرمودند:«آقا مرتضي، بالاخره حضرت امام به من اجازه دادند و من مي‌خواهم بمانم، انشاء‌الله پيروز شويم و برويم کربلا و يا شهيد شويم. روزي که ما به پادگان رفتيم و آقا بين رزمندگان حاضر شدند و سخنراني کردند و جلسه‌ها را برگزار کردند. وقت نماز شد، ايشان بلافاصله آستين‌ها را بالا زدند جورابشان را درآوردند، و وضو گرفتند گويي هيچ کار مهمي در اين لحظه جز نماز وجود ندارد بخشي از دستشان در اثر انفجار بمب تقريباً گوشتهايش از بين رفته و اين خود يک صحنه تکان‌دهنده‌اي بود، فرماندهان ما در لشگر کربلا و عزيزان رزمنده بين نماز دعا خواندند و يادم هست که بعد از دعا يکي از برادران به نام آقا محسن‌پور شروع به خواندن مصيبت کرد و از چشمان همه مخصوصاً ايشان اشک جاري شد و صحنه زيبايي بود.