امام خميني (ره) با آن شخصيت والاي جهاني خود داراي تواضع و فروتني در حد بالايي بودند و اين تواضع از سخنان و رفتارشان به خوبي نمايان بود. در سخنان خود گاهي خود را يك طلبه و گاهي يك خدمتگزار قلمداد مي كردند و مي فرمودند: به من رهبر نگوييد، رهبر ما آن طفل دوازده ساله فداكار است و گاهي خطاب به رزمندگان آرزو مي كردند بر دست آنان بوسه زند.
 
تواضع عجيب
حضرت امام (ره) تواضع عجيبي نسبت به طلبه هايي كه درس خوان بودند داشتند. طلبه، روضه خوان و مداح اهل بيت (ع) را كه مي ديدند تمام قد بلند مي شدند.
 
خوشم نمي آيد
امام از مطرح شدن، سخت دوري مي كردند و اجازه نمي دادند ياران و شاگردانش از او ترويج كنند، از اين كه نام يا تمثال ايشان در صدا و سيما مطرح مي شد اندوهگين بودند و مي فرمودند: «وقتي مي بينم راديو و تلويزيون را هر وقت بازش مي كنم از من اسم مي برد خوشم نمي آيد.»
 
مهربان ترين رهبر
امام امت (ره) مي فرمود: حتي نامه هايي كه كسي در آنها به من جسارت كرده گزارش دهيد، و اعلام كرد: هر كس مرا پاره كرد يا به من اهانت كرد با او برخورد تلخ نكنيد.
 
امام خميني (ره) هيچ گاه اجازه نمي دادند (هنگام باريدن برف يا باران) كسي بالاي سر او چتر نگهدارد.
 
خدمت به همسفران
يك سال آقا با گروهي از دوستان به زيارت امام رضا (ع) رفته بود، وقتي كه با همراهان به زيارت مي رفت زودتر به خانه اي كه كرايه كرده بودند برمي گشت و مشغول جارو كردن و آماده كردن چاي مي شد تا دوستانش از حرم برگردند. از امام پرسيدند: چرا شما زيارت را مختصر كرديد و زود برگشتيد؟ فرمودند: ثواب اين كارها كمتر از ثواب زيارت نيست.