در نوشته ها و تأليفات سيد باب و ميرزا بهاء و عبدالبهاء و شوقي افندي و صبح ازل و سران اين فرقه، آنچه از هر چيزي بيشتر است: تلفيق جملات و تركيب كلمات بطرز آيات و مناجات و ادعيه ميباشد.
و چون يكايك آنها تحت دقت و بررسي قرار بگيرد: همه و همه از ادعيه مباركه و كلمات شريفه پيشوايان اسلام حضرات ائمه دين عليهم السلام گرفته شده است.
آري در برخي از موارد كه بخوبي روشن و پيدا است، جملاتي از خود بافته و مطالبي را بقالب لفظ آورده اند كه حقيقتا در نهايت درجه بيمزگي و بيربطي است.
در مجموعه مباركه (ص 53) دعائي را كه مخصوص ماه صيام است از قلم ميرزا بهاء نقل ميكند (در گنجينه ي احكام ص 41 نيز باين دعاء اشاره كرده است) اللهم اني اسئلك بالآية الكبري و ظهور فضلك بين الوري... اللهم اني اسئلك بشعراتك التي تتحرك علي صفحات الوجه كما يتحرك علي صفحات الالواح قلمك الاعلي و بها تضوعت رائحة المسك المعاني في ملكوت الانشاء بان تقيمني علي خدمة امرك علي شأن لا يعقبه القعود - خدايا سؤال ميكنم تو را بواسطه آيت كبري و بسبب ظهور فضل تو در ميان مخلوقات.... خدايا سؤال ميكنم تو را بسبب آنمويهاي تو كه حركت ميكند بر صفحات چهره ات چنانكه حركت ميكند قلم اعلي تو بر صفحات الواح تو و بواسطه آنها برانگيخته شده است عطر مشك معاني در ملكوت انشاء، اينكه مرا واداري بر خدمت امر خود بطوريكه پشت سر آن قعود نباشد.
اينست كلمات مخصوص ميرزا بهاء كه: در اين كلمات پروردگار جهانرا قسم ميدهد بمويهاي او كه در چهره اش متحرك ميشود.