نيمي از ازدواج هايي که امروزه صورت مي گيرد به طلاق مي انجامد. در نسل هاي پيشين تعجب آورنبود اگر مي شنيديم که زوجي بيست و پنجمين، سي امين و يا حتي پنجاهمين سالگرد ازدواجشان را جشن مي گيرند. ولي آيا نسل هاي امروز خواهند توانست اين مدت زمان با هم زندگي کنند؟ افراد چه کاري بايد انجام دهند تا عمر يک رابطه زناشويي رضايتبخش بيشتر شود؟

امروزه ازدواج بسيار پيچيده تر است. در دهه 1950 و حتي پيشتر، وظايف زن و مرد بطور واضح تعريف مي شد. هريک از زوجين مي دانست که چه چيزي از وي انتظار مي رود و مردم آنها را کارهاي مرد و کارهاي زن مي ناميدند. اگر هر يک از زوجين از پس اين امور مشخص بر مي آمد، مشکلي نداشتند و زندگيشان بخوبي ادامه پيدا مي کرد. حتي نوع شخصيت مرد و زن نيز از قبل تعريف شده بود. شخصيت مرد، قوي، کم حرف، با لياقت، بي احساس، مشکل گشا، خرجي بده، هميشه در دسترس و محافظ خانواده تعريف شده بود، در حاليکه زن مي بايست يک آشپز خوب، خانه دار شايسته و مربي فرزندان بوده و درعين حال اجتماعي و مذهبي مي بود. به اين ترتيب انتظار زوجين ازيکديگر در ديگر زمينه ها بسيار کم مي شد؛ همين قدر که آنها وظايف از پيش تعيين شده و نقش هاي تعريف شده خود را انجام مي دادند کافي بود. با پيشرفت فناوري، تغيير در فعاليت هاي زنان و بالا رفتن انتظارات، يک دگرگوني اساسي در اين وظايف ايستا و سنتي ايجاد شد.

مردم شروع به پرسيدن از خود کردند که قصدشان از ازدواج چه بوده است. خانواده ها ديگر امور خانگي خود را به خدمتکار، پرستار ويا يک سرپرست مي سپردند تا کارهاي روزانه خود را انجام دهند. کم کم ازدواج معني ديگري پيدا کرد و اهداف آن نسبت به آن چه که در گذشته بود تغيير کرد. و اگر اين موضوع را هم به آن اضافه کنيم که به واقع ما بيشتر از نسل هاي پيشين عمر مي کنيم، پس مشخصا بايد زمان بيشتري- بيش از هر زمان ديگري در تاريخ- به وظايف تعيين شده مان عمل کنيم. براي مثال آنهايي که در دهه 80 سالگي خود به سر مي برند و در دهه 20 سالگي خود نيز ازدواج کرده اند، نزديک 60 سال است که در حال انجام اين وظايف هستند. بنا بر اين مردم روابط بلند مدت مختلفي را در طول زندگيشان اتخاذ مي کنند؛ مي توانند نوعي از رابطه را براي دوران رشد فرزندان و نوعي ديگر را براي سالهاي پس از آن در نظر بگيرند. آنها حتي مي توانند بيش از يک خانواده داشته باشند يعني فرزندان را با بيش از يک همسر بزرگ کنند.