ما نبايد به اين ادعا که مي گويد مسيحيت در مسيحي کردن مسلمان ها، با ناکامي مواجه شده است، توجه کنيم؛ اين ادعا يا دروغي است که عمداً علم شده تا مسلمان ها را در خواب خرگوشي نگاه دارد و آنها را متوجه اين خطر جدي نسازد يا برخاسته از توهماتي است که افراد بي خبر از همه جا، آن را تکرار مي کنند. 
  
ما نبايد به اين ادعا که مي گويد مسيحيت در مسيحي کردن مسلمان ها، با ناکامي مواجه شده است، توجه کنيم؛ اين ادعا يا دروغي است که عمداً علم شده تا مسلمان ها را در خواب خرگوشي نگاه دارد و آنها را متوجه اين خطر جدي نسازد يا برخاسته از توهماتي است که افراد بي خبر از همه جا، آن را تکرار مي کنند.

خطرناک ترين پديده اي که مسلمانان مقيم اروپا با آن روبه رو هستند، «تبشير» (تبليغ مسيحيت و فراخواني به دين مسيح) است که توانسته در بسياري از آنان، کارگر افتد. اين سخن نه به گزاف که با چشمان خويش آن را ديده و تجربه کرده ام. من بارها به فرانسه سفر کرده و جوانان مسلمان بسياري را ديده ام که مسيحي شده و حتي بيشتر از خود مسيحيان، مسيحي گشته اند! و نکتة خطرناک اينکه، آنها از مخاطب تبشير، خود تبديل به عامل آن [يعني مبلغ مسيح] گشته اند.

مسيحيان در کشورهاي مغرب عربي، براي رسيدن به اهداف خود، روي اين دسته از جوانان مسلمان تازه مسيحي شده، حساب مي کنند؛ چون در اين کار، از مسيحيان غربي، توانايي بيشتري دارند؛ نامه نگاري هاي عربي آنان [مسيحيان] با شهروندان اين کشورها، به وسيلة مغربي هاي مقيم اروپاست که معمولاً نيز داراي امضاهايي با نام اسلامي و مغربي هستند.

ما نبايد به اين ادعا که مي گويد مسيحيت در مسيحي کردن مسلمان ها، با ناکامي مواجه شده است، توجه کنيم؛ اين ادعا يا دروغي است که عمداً علم شده تا مسلمان ها را در خواب خرگوشي نگاه دارد و آنها را متوجه اين خطر جدي نسازد يا برخاسته از توهماتي است که افراد بي خبر از همه جا، آن را تکرار مي کنند و متوجه توطئه هاي خطرناکي که هم اينک در آفريقا به طور کلي و شمال آن به طور اخص، تدارک مي شود و آنچنان آشکار و رسواست که جز بر آدم هاي ساده لوح يا احمق، بر کسي پوشيده نمانده، نيستند.

تاريخ، حکايت از آن دارد که بسياري از کشورهاي اسلامي، با تبشير و تبليغات مسيحيت، تبديل به کشورهاي مسيحي شده و هويت اسلامي خود را گم کرده اند و مسلمانان باقي مانده در آنها، گرفتار پتک تبشير داخل از يک سو و سندان توطئه هاي خارجي از سوي ديگر گشته اند.

به عنوان مثال مي توان از فيليپين نام برد که در آغاز، عبارت از مجموعة مملکت هاي اسلامي بود و مسيحيان تنها اقليتي را در آن تشکيل مي دادند، ولي اکنون، کشوري مسيحي است که اکثريت شهروندان آن مسيحي هستند و مسلمانان تبديل به اقليتي با چنان بدبختي هايي شده اند که نياز به تکرار بيان آنها و سياه کردن کاغذ نيست و به اصطلاح آنچه عيان است، چه حاجت به بيان است! و در مورد بسياري از قبايل آفريقايي که ابتدا مسلمان بوده و سپس مسيحي گشته اند، هرچه بگوييم کم است.

به علت وجود مسلمانان مغربي مقيم اروپا، کار تبشير و تبليغ مسيحيت در مغرب عربي [شامل کشورهايي چون الجزاير، مراکش، تونس، ليبي و موريتاني]، روال خطرناکي به خود گرفته و پيروزي هاي چشمگيري به دست آورده است و کار به جايي رسيده که آنها در پي ايجاد اقليتي مسيحي در اين منطقه هستند. معلوم است که چنين اقليتي در صورت تحقق اين هدف، چه خواست هايي را مطرح خواهند کرد و اين خواست ها مسلماً داراي پيامدهاي وخيمي است.

بنابراين، ما وظيفه داريم اين مسئله را در چارچوب توجه هر چه جدي تر به شيوه هاي جديد تبشير [مسيحي کردن ديگران] که از سوي اعراب مسيحي شدة مقيم اروپا و فعالان در شمال آفريقا در حال اجراست، مورد بحث و مطالعه قرار دهيم. در بررسي پيش رو، به برخي راه هاي خطرناکي اشاره خواهيم کرد که از طريق آنها حرکت تبليغي مسيحيت، تلاش پي گيري را در شمال آفريقا در پيش گرفته و متأسفانه حکايت از ناکامي طرح هاي اسلامي در رويارويي با اين يورش ددمنشانه دارد. مسلمانان در اين گير و دار بيشتر به درگيري هاي بيهوده ميان يکديگر، تلاش هاي بي ثمر و پخش انديشه ها و افکاري مي پردازند که به جاي خدمت به امت و وحدت و تحکيم و تقويت آن، جز تفرقة مسلمانان و پراکندگي هرچه بيشتر آنها، حاصلي ندارد.

راه هاي پيش گفته از اين قرارند:

?) بهره گيري از اصول اسلامي در تبشير،

?) استدلال مبلغان تبشيري به قرآن کريم،

?) پنهان شدن با نام هاي اسلامي در اين رويکرد،

?) ايجاد شک و ترديد در آيات قرآن کريم،

?) بهره گيري از ارسال کتاب و اعطاي جايزه،

?) دعوت به بازديد و ديدارهاي حضوري،

?) پافشاري در نامه نگاري.

?) بهره گيري از اصول اسلامي در تبشير

از جمله برنامه هاي برملا شدة تبشيريان مسيحي، آن است که مبلغان تبشيري، از کاستي هاي تمدني و ضعف هاي فرهنگي مسلمانان سوءاستفاده کرده، از اصول اساسي اعتقادات مسلمانان به منظور ورود به عرصة باورهاي اسلامي، بهره گيري مي کنند تا پايه هاي آن را متزلزل، اساسش را ويران و کانالي براي نفوذ عقايد مسيحي ـ که منطق سليم، آن را رد مي کند و خردمندان آن را نمي پذيرند ـ با پوشش هاي آشنا براي مخاطب عرب و مسلمان، فراهم کنند.

چند مثال، موضوع را روشن تر مي کند؛ يک مرکز تبليغي ـ تبشيري مسيحي وجود دارد که خود را «انستيتو بين المللي پژوهش و تبليغ» مي نامد و انجيل مرقس را بدون کمترين اشاره به اينکه «انجيل» است و تنها به عنوان «داستان حضرت عيسي» به صورت جزوة کوچکي منتشر و از راه نامه نگاري به ويژه به مقصد شمال آفريقا و آدرس مغربي هاي مقيم کشورهاي اروپايي، به طور رايگان، پخش مي کند. در پيشگفتار اين جزوه با عبارت هاي جذابي چون «اي برادر عرب!» و «برادران عرب!» برخورد مي کنيم. ولي از همه خطرناک تر اينکه اين پيشگفتار با عبارت «بسم الله الرحمن الرحيم» شروع مي شود و با دعايي که براي مسلمانان آشناست و در نماز و ادعية خود آن را تکرار مي کنند. يعني: «لا إله إلّا الله له الحمد و منه الانعام و الجود و الهداية» همراه مي شود و با عبارت مألوف اسلامي يعني: «آمين يا رب العالمين»، ختم مي گردد.

از آنجا که نام «يسوع» بيانگر محتواي مسيحي آن است، در تمام صفحات انجيل گمراه کنندة مزبور، نام «يسوع» با نامي که از نظر مسلمانان هيچ شک و شبهه اي برنمي انگيزد و کاملاً براي او عادي است، يعني «عيسي» تعويض مي گردد!!

از ديگر نمودهاي گمراه سازي در اين تبليغات، ارائة «عهد جديد» نه با نام مشهور و معروف انجيل، بلکه با معني و مدلول لغوي آنکه در اصل يوناني است، مي باشد. آنها «انجيل لوقا» را با عنوان «الاخبار السارة» (خبرهاي خوش) بدون هيچ پيشگفتار يا ديباچه اي حاوي اشاره اي به اين جايگزين اسمي يا علت عدول از نام مشهور و آشنا براي همگان و چسبيدن به مفهوم لغوي يوناني آنکه تنها براي متخصصان بررسي کتاب مقدس آشناست، منتشر کردند.

مبلغان مسيحي از شهر «ليون» (Luynes) فرانسه، نامه اي براي يک دختر چهارده سالة مراکشي، ساکن شهر «سلا» فرستادند: اين نامه، داراي پيوستي چاپ شده با عنوان «الله اکبر» و اين عبارت ها بود: «بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله ربّ العالمين، خالق کلّ الأشياء بکلمـ[، و صلاً و تسبيحاً و شکراً و سجوداً، لمن صنعنا من ترابٍ و خلقنا علي صورته، فابدع تصويراً ان في ذلک لآيات لقوم يعقلون، و أشهد أن لا إله إلّا هو، الواحد الأحد، الفرد الصمد، لا شريک له، هو ينقذ من الضلال و يوفّق للصواب و يهدي إلي الصراط المستقيم».

از شهر «مالاگا» در اسپانيا، مجله اي با عنوان «الاشبال» (بچه شيران) منتشر مي شود که مخاطب آن کودکان مغرب عربي به قصد مسيحي کردن آنهاست. اين مجله با بسم الله قرآني آغاز مي شود و براي اثبات صحت باورها و آموزه هاي مسيحيت، به گونه اي فريبکارانه به آيات قرآني استناد مي کند. قصد اين مجله، کشاندن کودکان مسلمان به مسيحيت به شيوه اي است که گمان کنند اسلام چنين آموزه هايي داشته و در راه اين دين گام برمي دارند.

?) استدلال مبلّغان تبشيري به قرآن کريم

همچنان که ممکن است اين فريبکاري، شکل ديگري به خود گيرد و مثلاً اظهاراتي دروغ و نسبت هاي ناروايي به قرآن باشد، مثل ادعاي اينکه قرآن در مورد حضرت مسيح با آنچه که در کتاب مقدس آمده، کاملاً همخواني دارد؛ در کتاب «صلب المسيح و قيامته» (به صليب کشيدن مسيح و رستاخيز او)، نوشتة «ژان جلکرايست» آمده است: «کتاب مقدس و قرآن مي گويند: حضرت مسيح طيّ حضور سه ساله در فلسطين، معجزه هاي بزرگ و فراواني داشته است».?

حال اگر بپذيريم که قرآن و کتاب مقدس متّفق القولند که حضرت مسيح معجزه هاي بزرگي داشته است،? در کجاي قرآن اشاره شده که حضور او در فلسطين به مدت سه سال بوده است؟!

در همين کتاب، در خصوص داستان حضرت يونس(ع) نيز به قرآن کريم (سورة صافات، آيات ??? ???) استناد شده تا مقايسه اي با آية يونان? پيامبر ـ که مورد استدلال حضرت مسيح در اثبات رستاخيز وي («انجيل متي» ??: ?? ?? و «سفر يونان»، ?: ? ?) است؛ صورت داده باشد؛ آنگاه مي نويسد: «طبق آنچه که در قرآن و در کتاب مقدس آمده است، مسيح معجزه ها و شگفتي هاي متعددي در ميان ملت اسرائيل داشته است: (سورة مائده، آية ???)، «اعمال رسولان ??:?».?

و در پاسخ به جزوة «احمد ديدات» با عنوان «قيامة أم انعاش» که در آن سعي کرده ثابت کند حضرت مسيح زنده از بالاي صليب فرود آمد، ژان جلکرايست اين نظريه را رد کرده، مي گويد: اين نظريه فاقد هرگونه پايه و اساس درست نه در کتاب مقدس و نه در قرآن است و مسيحيان و مسلمانان هر دو، از آن تبرّي جسته اند و تنها فرقه اي که اين نظريه را پذيرفته، فرقة «احمديه» است که در پاکستان تهمت غيرمسلمان بودن به آن وارد شده است».? و ادامه مي دهد: «من مطمئن هستم که مسلمانان هوشيار اينک متوجه شده اند که «احمد ديدات» با کتاب هاي مقدس مسيحي آشنايي حقيقي ندارد».?

و در پاسخ به پرسش: «چه کسي سنگ را غلتاند؟» (سنگ روي قبر يسوع پس از به صليب کشاندن ادعايي)، مي گويد: «همة مسلمانان به خداوند و فرشتگان ايمان دارند (سورة بقره، آية ???) و قرآن مي پذيرد که فرشتگان بودند که براي ويران ساختن شهري که «لوط» در آن ساکن بود، اقدام کردند (سورة عنکبوت، آيات ?? ??) و اين شهر همان «سدوم» است که در کتاب مقدس از آن ياد شده است.?

آنگاه نتيجه گيري غلطي مي کند به اين مضمون که: «قرآن، نه تنها ايمان به وجود ملائکه، بلکه ايمان به قدرت و تحکّم آنان بر امور مردم و زمين را براي مسلمانان مسلّم مي داند و بنابراين هيچ مسلماني وجود ندارد که به اين سخن انجيل معترض باشد: يکي از فرشتگان بود که سنگ را غلتاند».?

و در کتاب «دربارة مسيح چه فکر مي کنيد؟»،? آمده است: «داود پيامبر با گريه و زاري آمرزش خواست، ابراهيم خليل نيز از درگاه خداوند مغفرت طلبيد، ولي اگر در کتاب مقدس يا قرآن جستجو کنيد هرگز دليل يا آيه اي مبني بر مغفرت طلبي از سوي حضرت مسيح حتي براي يک بار، نخواهيد يافت».??

هرچند قرآن مجيد خود مي گويد:

«مسيح از اينکه بندة خداوند باشد، هرگز سرباز نمي زند و فرشتگان مقرب نيز و هر که از بندگي او سرباز زند و سرکشي کند، زودا که آنان همه را (روز رستخيز) نزد خويش گِرد آورد».??

عدم استنکاف آن حضرت (مسيح(ع)) دليل بر خضوع کامل و نهايت بندگي خداوند متعال است که خود، مستلزم فراواني آمرزش طلبي و طلب توبة دائمي است. مسيحيت بر آن است که آمرزش طلبي از نعمت هاي خداوندي است و به بيان کشيش «اسکندر جديد» «... آمرزش طلبي، با نعمت به دست مي آيد»?? و مفاد آية کريمه دربارة حضرت عيسي(ع) نيز همين است:

« او جز بنده اي نبود که به او نعمت داديم و او را براي بني اسرائيل، نمونه اي قرار داديم».??

آنها [مبلغان مسيحي و تبشيري] حتي عقايد و آموزه هاي مسيحيت را نيز با استفاده از قرآن کريم ثابت مي کنند که تناقض آشکاري است و استدلالشان را از هرگونه صداقت و اخلاصي، تهي مي سازد.

پرسشي که در اينجا مطرح مي شود، اين است که، چه هنگام مسيحي ها، در اثبات عقايد خويش، به قرآن کريم استناد مي کردند؟

اين، پرسش شبهه انگيز ديگري را در پي دارد: چه زمان مبلغان مسيحي در راه اثبات مدعيات خود، در پي دلجويي از مسلمانان بوده اند؟

مسلمانان چگونه مي توانند اين رفتار را هضم کنند، حال آنکه مسيحي ها، اصولاً اعتقادي به عصمت قرآن کريم نداشته و عقايد و شعاير مسلمانان را به باد مسخره مي گيرند؟!

ولي اين شيوة جديد فريبکاري و گمراه سازي، پرده از راز چنين پرسش هايي برمي گيرد. اين در حالي است که مسيحيان، اعتراف دارند قرآن کريم، ادعاي تثليث و به صليب کشيدن مسيح، الوهيت وي و ديگر عقايد آنان را، رد مي کند؛ آنها در بسياري از کتاب هايشان به اين مسئله اذعان دارند.

به عنوان مثال، تنها به نقل قول زير مي پردازيم: «ولي آنها معتقدند?? که اين کتاب ها??، پس از آنکه خداوند، کتاب کامل خود را بر محمد فرو فرستاد، ضرورت وجودي خود را از دست داده اند، قرآن، تولد مسيح را از مريم باکره مي پذيرد، ولي در همان حال منکر فرزندي و خدايي اوست و به معجزه هاي مسيح در شفا، اشاره مي کند و همة مسلمانان قبول دارند که خداوند به مسيح نيرويي موهبت کرده که بدان مردگان را زنده مي کند، ولي قرآن، مرگ مسيح بر فراز صليب را منکر مي شود و مدعي است که يکي از دشمنان مسيح يا از ياران او به قدرت خداوند، به شکل مسيح در آمد و آنها گمان بردند [که مسيح است] و او به خطا به جاي وي، به صليب کشانده شد و مي گويد که مسيح زنده به سوي آسمان ـ جايي که اکنون در آنجاست ـ شتافت».??

?) پنهان شدن با نام هاي اسلامي

مبلغان تبشيري در نامه نگاري هاي تبشيري با اعراب و مسلمانان، از امضا با نام ها و القاب اسلامي استفاده مي کنند. در نامه نگاري با دخترک مغربي که اندکي پيش از آن ياد کرديم، امضاي نامه، «شيخ عبدالله» بوده است. سردبير مجلة تبشيري «کتابي» (کتاب من) نيز «محسن الشماع» نام دارد. در مجلة «مفتاح المعرفة» نيز شاهد امضاي نويسندگاني چون: «عبدالقادر»، «مسلم» و... هستيم. در مجلة «المنار» افرادي با نام هايي چون: «عبدالرحيم» قلم مي زنند. نامه نگاري هاي شخصي با نام ها و امضاهايي انجام مي شود که اسلامي هستند: «محمد»، «علي»، «خالد»، «العلوي» و از اين قبيل.

روشن است که اين شگرد، دو هدف را دنبال مي کند:

اوّل دشواري جدا شدن کامل از جامعه، چه مسيحي شدن

با احساس غربت وحشتناکي همراه است و مسلماً باعث تعطيلي حرکت تبشيري مي گردد؛ دليل ما در اين تعليل و استدلال نيز اين سخن آنهاست: «... حتي هنگامي که فرد مسلمان مي پذيرد که مسيح، تنها نجات دهنده است، براي او دشوار است که آشکارا ايمان خود را برملا سازد و روابطش را با جامعة قبلي بگسلد».?? و بدين ترتيب، پنهان شدن با نام هاي اسلامي از سوي مبلغان تبشيري و حفظ نام هاي اسلامي از سوي مسيحي شدگان، ضامن برداشتن اين مشکل از سر راه است.

در عين حال، اين شگرد، در آميختگي آنان با جامعة اسلامي را تشويق مي کند و از آنجا فعاليت هاي تبليغي و روضه خواني هاي مسيحي را روان تر و آسان تر مي سازد. دليل ما، در اين خصوص نيز اين سخن آنهاست: «... اسقف کليساي انجيلي، نام اسلامي خود را حفظ مي کند تا ثابت کند که در ايران مي شود يک مسلمان علناً از ايمان خود به مسيح سخن به ميان آورد و با شجاعت و شهامت، [به مسيح] خدمت کند»?? و اين همان هدف دومي است که آنها در چنين اقدامي دنبال مي کنند.

آنها از عرف اجتماعي اعراب و مسلمانان و ويژگي هاي آن، به منظور اعمال گفتمان مسيحي خود بهره گيري مي کنند و البته بر جنبه هاي منفي اين عرف و زشتي هاي تحقيرآميزي که در نظر هر مسلمان عاقلي نفرت انگيز است، انگشت مي گذارند؛ زيرا گفتمان مستقيم و انتساب همة زشتي ها به اسلام و نه به مسلمانان نادان ـ که اسلام از آنها بري است ـ مسلماً منجر به برخوردي بي حاصل مي گردد. مثال اين برخورد، رماني به زبان فرانسه است که از سوي مبشران مسيحي در مغرب عربي و ميان مغربي هاي مقيم فرانسه، پخش مي شود؛ عنوان «Ourane» نوشتة «Samuel Grandjean»؛ يک درام حقيقي و بيانگر زندگي کودک نابيناي رانده و بيچاره اي به نام «Ourane» در جامعة الجزاير است که به دليل نابينايي و فقر شديد، به شدت مورد آزار و ستم جامعه و تحقير مردم قرار گرفته تا اينکه بشارت مبلغان تبشيري به دادش مي رسد و با پذيرش دين آنان [مسيحيت]، از اين بدبختي نجات مي يابد و در شمار مبلغان مخلص آن در مي آيد.

?) ايجاد شک و ترديد در آيات قرآني

گام هاي پيش گفتة مبلغان تبشيري مسيحي، آنان را به ايجاد شک و شبهة خطرناکي رهنمون مي سازد. چه در مهم ترين کتاب مقدس مسلمانان يعني «قرآن کريم» البته به شيوة بسيار هوشمندانه و زيرکانه و با اجتناب از روش هاي مستقيمي که ممکن است منجر به برخوردهاي بي حاصل شود، ايجاد شکّ و شبهه مي کنند.

براي ايراد مثالي در اين خصوص، به آنچه که در کتاب «اخوان من کردستان» (برادراني از کردستان) نوشتة کشيشي انگليسي اشاره مي کنيم که در آن، به اصطلاح اقتباس هاي اسلام از تورات و نوشته هاي بدعت آميز مسيحي و کتاب زرتشتيان و جز آن، توضيح داده شده است.?? با اين حال مي بينيم آنها در کتاب هاي تبشيري خود [با رياکاري] در سخن از قرآن، آن را «قرآن کريم» توصيف مي کنند و آنچه را که خود مايلند و آموزه هايشان مي طلبد، متکلّفانه از آن استنباط و برداشت مي نمايند. ولي ما در ردّ اين ادّعاها، آنان را به نوشته هاي پژوهشگران جدي کتاب هاي آسماني حوالت مي دهيم که با دلايل علمي، ناممکني بشري بودن قرآن را ثابت کرده و در برابر، ـ و باز با دلايل علمي ـ از خطاهاي فراوان وارده در کتاب مقدس، پرده برگرفته اند. به طوري که مي توان از وقوع تحريف در آنها سخن به ميان آورد؛ زيرا صدور خطا از سوي خداوند متعال، محال عقلي است. از جملة اين کتاب ها، کتاب انديشمند فرانسوي «دکتر موريس بوکاي» با عنوان زير است:

«L'homme d'ou vient il: Les veponses de La Science et des ecritures Saintos»

?) بهره گيري از ارسال کتاب و اعطاي جايزه

مبشران مسيحي در تأسيس کتاب فروشي هاي تبشيري در کشورهاي مغرب عربي به منظور پخش و فروش کتاب هاي خود با ناکامي مواجه شدند، زيرا دولت اين کشورها، با برنامه هايي با هدف تبشيري، مخالفت مي کنند. به همين دليل آنها اقدام به تأسيس کتابخانه ها يا کتاب فروشي هايي به ظاهر با رويکرد فرهنگي ـ فکري و در واقع با اهداف صرفاً تبشيري، کردند. به عنوان مثال در کشورم (مراکش)، کتاب فروشي «کليله و دمنه» در خيابان «محمد پنجم» در شهر رباط از همين قماش کتاب فروشي هاست؛ اين کتاب فروشي را به دليل موقعيت شاخص آن در خيابان ياد شده، همگان از کوچک و بزرگ مي شناسند، زيرا براي انبوه عابران روزمرة اين خيالان، کاملاً چشمگير است. دلايل من در چنين نگاهي به اين کتاب فروشي عبارتند از:

?) در گزارش ارائه شده به کنفرانسي که «کميتة تبشيري لوزان» با همکاري «سازمان تبشيري بين المللي» در پاييز سال ???? م. در شهر «گلين آيري» در ايالت کولورادوي ايالت متحدة امريکا برگزار کرد، آمده است: «طيّ اندک سال هاي گذشته، پخش کتاب مقدس و مطبوعات مسيحي بسيار کم و تنها به نسخه هاي اعطايي مبشران مسيحي به دست ديگران، محدود بوده است و کتاب فروشي هاي «انجمن کتاب مقدس»، يا بسته بوده يا در صورت داير بودن، شمار کمي از مردم از آنها بازديد مي کردند و تنها کتاب فروشي موجود در مراکش و ديگري در تونس، حاوي کتاب هاي بسيار کمي، آن هم در کنار مجموعة بسيار بزرگي از کتاب هاي لائيک به منظور امکان تداوم فعاليت به صورت قانوني است.??

?) نامه اي به يک مرکز تبشيري به نام «Service Biblipue au Maroc» در شهر کازابلانکا نوشته بودم و يک سري توضيحاتي در خصوص برخي کتاب ها و مسائل مسيحي مطرح کرده و از آنها خواسته بودم نسخه اي از کتاب مقدس با ترجمة عربيکاتوليکي برايم ارسال دارند. در نامة جوابية مدير مرکز به من، در تاريخ ?? نوامبر ???? م. آمده است:« آقاي خالد زهري! با مسرت تمام نامة مورخ ?/??/???? م. شما را دريافت کرديم؛ از ما خواسته بوديد دربارة مسيحيت، کتاب هايي در اختيار شما قرار دهيم. به اطلاع شما مي رسانيم که ما تمام تلاش خود را به عمل مي آوريم که خوانندگان مراکشي همچون ديگر خوانندان عرب زبان از اطلاع از هر آنچه که به کتاب مقدس مربوط مي شود به زبان مادري خود محروم نمانند، ولي با کمال تأسف، دولت مراکش اجازة اين کار را به ما نمي دهد و به همين دليل ما همة کتاب ها را تنها به زبان بيگانه در معرض فروش گذارده ايم؛ زيرا اجازة فروش نسخه هاي عربي را نداريم و از عدم ارسال نسخة درخواستي متأسفيم. ولي خاطرنشان مي سازيم که کتاب مقدس به زبان فرانسه در تمامي کتاب فروشي هاي مراکش از جمله کتاب فروشي «کليله و دمنه» در رباط، وجود دارد...»

?) در پي مکاتبه با يک مبشر مسيحي آمريکاي لاتين مقيم مراکش، ديداري با او داشتم و از وي دربارة نحوة دريافت کتاب هاي عهد قديم (تورات) و «قاموس الکتاب المقدس» جويا شدم؛ راهنمايي کرد که آنها را از کتاب فروشي «کليله و دمنه» خريداري کنم.

?) هر کسي که گشتي در اين کتاب فروشي بزند، متوجه مي شود که در قفسه هاي آن بسياري از کتاب هاي تبشيري، جاي گرفته است.

همة اين داده ها، ما را بر آن مي دارد که قاطعانه نتيجه گيري کنيم: کتاب فروشي «کليله و دمنه» ـ و بسياري ديگر امثال آن ـ داراي هدف هاي تبشيري است و از آنجا که اين روزنه، بسيار تنگ است و کارآمدي کمي دارد، روش ارسال رايگان کتاب هاي تبشيري شيوة مؤثر و نتيجه بخشي در جلب نظر خوانندگان جديد، در سطحي گسترده خواهد بود.

? دعوت به بازديد و ديدارهاي حضوري

پس از ايجاد شکّ و ترديد در مخاطب عرب و مسلمان و اعطاي اطلاعات اندکي از مسيحيت به وي، گام عملي با سخن گفتن از مشارکت و در واقع «مشارکت معنوي» شکل گرفته و ديدارهاي «مؤمنان مسيحي» با يکديگر، شروع مي شود. چندين آية انجيل، توجيه گر چنين مشارکتي است، از جمله:

«و همة ايمان داران با هم مي زيستند و در همه چيز شريک مي بودند و املاک و اموال خود را فروخته، آنها را به هر کس به قدر احتياجش تقسيم مي کردند و هر روزه در هيکل به يک دل پيوسته مي بودند و در خانه ها نان را پاره مي کردند و خوراک را به خوشي و ساده دلي مي خوردند و خدا را حمد مي گفتند و نزد تمامي خلق، عزيز مي گرديدند و خداوند هر روزه ناجيان را بر کليسا مي افزود.??

کشيش «اسکندر جديد» خاطرنشان مي سازد که نشست هاي معنوي، از جمله نعمت ها و راه هاي چيرگي بر گناه است؛ او مي گويد: «مسلم است که نشست ها و ديدارهاي معنوي از نيرومندترين ابزارهايي است که خداوند براي رشد مؤمنان و پيشرفتشان در زندگي مسيحيت، به وجود آورده است».?? پيش از پيشنهاد ورود به چنين مشارکتي به مخاطب، جزوه هايي براي او ارسال مي شود که اهميت اين پيوند معنوي و محبت برادرانه را توضيح مي دهند که به دو عنوان از آنها، اشاره مي کنيم: يکي با عنوان «محبت برادرانه» دربردارندة موضوع هايي چون: «اهميت محبت»، «ايدة جسم واحد»، «موانع پيوستگي جسم واحد»، «محبت عملي»، و ديگري با عنوان «پيوند معنوي» است که موضوع هاي زير را در بر گرفته است: «آشنايي»، «اعتماد دو جانبه»، «ديدارها و ضيافت ها و بازديدها»، «بررسي کلمـ[ الله»، «نماز جماعت»، «تعميد»، «اجتماعات عبادتي» و «تسامح و هشدار».

عناوين محتوايي اين دو جزوه، آشکارا محتواي واقعي آنها را نشان مي دهد. هر دوي اين جزوه ها از انتشارات مدرسـ[ کلمـ[ الحيا پروتستاني در «مالاگاي اسپانيا» است. فراخوان به مشارکت معنوي، از طريق دعوت مستقيم براي ورود به يک انجمن مسيحي صورت مي گيرد که معمولاً نيز همراه با اعطاي جايزه هاي قابل توجهي است.

? پافشاري در نامه نگاري

قطع مکاتبه زماني صورت مي گيرد که از تن دادن به برنامه هاي مسيحي آنها از سوي طرفي که با وي نامه نگاري کرده اند، مأيوس شده باشند. ولي در ابتداي نامه نگاري ها و زماني که قرباني و طعمة مورد نظر در اوج هيجان اطلاع هرچه بيشتر و به دنبال يافتن پاسخ به کنجکاوي هاي غريزي خويش است و پاسخ به پرسش هاي درس ها و جزوات ارسالي کاملاً مشخص و آسان است، پافشاري آنها کاملاً چشمگير است و آنها با نامه نگاري هاي پياپي، علت تأخير در پاسخ را جويا مي شوند و دم به دم، خواهان توضيح مي گردند.