در اولین مصاحبه به سراغ خانم دکتر سمانه بهرامی چهره ی شناخته شده ی مشاوره رفتیم و مهمان ایشان شدیم و بخشی از سوالات شما را مطرح کردیم . شما عزیزان بعد از مطالعه ی این مصاحبه سوالاتتان را در قسمت نظرات بنویسید تا در مصاحبه های بعدی پرسیده شود.
تبیان :خانم دکتر در ابتدا برای کاربران تبیان کمی از خودتان بگوئید.
من سمانه بهرامی هستم. تحصیلاتم را در دانشگاه تهران و رشته ی مشاوره شروع کردم با معدل نوزده مقطع کارشناسی را تمام کردم و با کسب رتبه ی اول کنکور وارد مقطع کارشناسی ارشد شدم . مقطع ارشد و دکترا را بدون وقفه خواندم و از سال 80 مرکز مشاوره ی شکیبا را تاسیس کردم و در آن تیم کاملی از روان شناسان و مشاوران مشغول هستند و در تمامی حیطه ها ازکودک تا سالمند را در بر می گیرد.
در دانشگاه شهید بهشتی و امام حسین تدریس کرده ام و 3 جلد کتاب ترجمه کرده ام و عضو کمیته ی تخصصی ازدواج سازمان ملی جوانان هستم.
 
تبیان : یکی از سوالاتی که در بین زوج های جوان و افراد در آستانه ی ازدواج مطرح است این است که چرا شور و علاقه ی روز های اول کمرنگ می شود و زن و شوهر بعد از چند سال دیگر آن افراد سابق نیتند؟ چه چیزی تغییر می کند؟
در روز های اول آشنایی کارهایی انجام می دهیم که کمک کننده اند و رابطه مان را گرم می کند اگر به انجام آن کارها ادامه دهیم رابطه به همان صورت باقی می ماند.
1- ما در ظاهر خود بسیار دقت می کنیم ، به نظافت خود می رسیم ، لباس های زیبا می پوشیم و خلاصه با وضعی آشفته به دیدن هم نمی رویم ولی در روز ها و ماه ها ی بعد این اتفاق نمی افتد . دیگر به ظاهر خود نمی رسیم ،با لباس های مناسب مقابل هم دیده نمی شویم که این خود روی احساس تاثیر دارد.
در روز های اول آشنایی کارهایی انجام می دهیم که کمک کننده اند و رابطه مان را گرم می کند اگر به انجام آن کارها ادامه دهیم رابطه به همان صورت باقی می ماند.
2- علاوه بر پوشش روز های نخست آشنایی لحن صحبتمان متفاوت است . در حرف زدن دقت می کنیم .از بهترین واژه ها استفاده می کنیم . برای مطرح کردن مسائلمان مقدمه ی مناسب طرح می کنیم و ملاحظه ی احساسات طرف مقابل را می کنیم اما به تدریج به بهانه ی صمیمیت این کار را نمی کنیم و با هر لحنی حرف می زنیم ،احساسات طرف مقابل را خدشه دار می کنیم و عواقب آن را رفته رفته در زندگی مان می بینیم.
3- در روز های اول مراقب رفتارمان هستیم و با احترام با طرف مقابل رفتار می کنیم و به گونه ای رفتار می کنیم که طرف مقابل احساس ارزشمندی بکند اما به تدریج رفتارمان عادی شده و دیگر دراعمالمان نشان نمی دهیم که چقدر برایمان مهم است .
البته چون در اوایل آشنایی آگاهی افراد از هم کم است ، بیشتر با هم صحبت می کنند و از هم سراغ می گیریند
و چون ما انسان ها به میزانی که از ما سراغ بگیرنداز لحاظ عاطفی تغذیه می شویم ، وقتی این سراغ گرفتن ها کم شود ، به دنبال منابع دیگر می رویم مثل کار،روابط دوستی.
اما اگر روابط روز های آول را با تنوع ادامه دهیم ، گرمی رابطه مان باقی می ماند .
 
تبیان : پس تکلیف صمیمیت و اصطلاحا خودمانی شدن چه می شود؟
صمیمیت ویژ گی هایی دارد :
- من بدون ترس می توانم عقایدم را بگویم بدون اینکه دائم مورد قضاوت قرار گیرم.   
- من بتوانم احساساتم را بیان کنم ،بدون طرد شدن.
- بتوانم نیاز هایم را مطرح کنم و طرف مقابل در رفع آن به من کمک کند.
ما فکر می کنیم صمیمیت یعنی همدیگر را باالفاظ سبک صدا کنیم در مقابل هم هر رفتاری را بکنیم و... اما اینطور نیست صمیمیت یعنی رابطه ای که در آن سه عامل بالا حضور داشته باشد در غیر اینصورت اسمش صمیمی بودن نیست.
 
تبیان : آیا زن و شوهر باید همه چیز را با هم مطرح کنند یاباید با سیاست عمل کرده و بعضی چیز ها را مخفی کنند؟
مطرح کردن همه چیز به معنی بلاهت، نه! باید ورود و خروج درستی برای گفتن داشته باشیم .مومن باید دانا باشد . بداند چه چیزی را کی و کجا و با چه مقدمه ای بگوید .این به معنی مخفی کاری نیست .باید صادقانه زندگی کنیم اما زیرکانه.
پنهان کاری انرژی زیادی می گیرد و آرامش را از ما سلب می کند و در ثانی به مرور زمان و با زیاد شدن پنهان کاری اعتماد سلب می شود و اگر اعتماد نباشد احساس امنیت از بین می رود و همانطور که می دانید احساس امنیت مهم ترین نیاز بعد از نیاز فیزیولوژیک است.ما از کسی که در رابطه ی با او احساس امنیت نکنیم ، می ترسیم و دوری می کنیم و این در ارتباط همسران بسیار آسیب زننده است.
 
 
تبیان : با توجه به صحبت های شما پس زندگی زناشویی هنر و توانایی خاصی می خواهد ، زوج جوان چگونه باید آن را کسب کنند؟
_ زندگی مهارت می خواهد و ما مهارت های مختلف را در طول زندگی ابتدا از پدر و مادر و سپس از مدرسه جامعه و ... می آموزیم . در بسیاری از رفتارها ما تابع الگو ها هستیم و اگر الگو ها درست نباشند ، آموزه ها هم صحیح نیستند.
اگر پدر ومادر به نقش های جنسیتی خود درست عمل نکنند، فرزندان نقش هایشان را اشتباه می آموزند و اگر رسانه ها و جامعه این خطا را جبران نکند و تازه با اطلاعات غلط خود به این اشتباه دامن بزند آنوقت ما دختر و پسر جوان و در آستانه ی ازدواجی داریم بدون دانستن روش صحیح زندگی.
باید آموزش مدونی در مدرسه شروع کنیم و مهارت زندگی را به صورت جدی آموزش دهیم.از دوره های مقدماتی تا پیشرفته. برای سلامت جامعه باید آموزش دهیم . جامعه ناسالم برای همه بد است.
 
تبیان: به اعتقاد شما و با توجه به مراجعینی که در طول روز دارید ، خراب شدن ارتباط بین همسران بیشتر از طرف خانم هاست یا آقایان؟
رابطه یک ارتباط دو سویه است و برای خراب شدن آن به دو نفر احتیاج هست و برای سالم شدن آن یک نفر از چرخه ی معیوب در بیاید برای شروع کافی است اما بعد از آن هر دو باید مهارت ارتباط با هم را یاد بگیرند وگرنه به شدت آسیب می بینند. نمی شود کلی گفت اما چون در گذشته خانم ها بسیار صبور بودند و در بعضی مواقع مجبور به تحمل هر شرایطی و امروز کمی وضع فرق کرده است،بعضی ها قصد دارند تقصیر را گردن آن ها بیاندازند ، اما این صحیح نیست.
 
تبیان: آیا ارتباط زن وشوهری نسبت به گذشته تغییر کرده است؟ این تغییر مثبت است یا منفی؟
با توجه به تغییر فرهنگ از گذشته تا امروز و تفاوت انتظارات و در بعضی موارد وظایف،
در گذشته جمله ی مردی گفتن و زنی گفتن بسیار متداول تر بود. مرد خیلی بیشتر از زن آزاد بود و زن ها محتاج تر از امروز و در خیلی از موارد زن ها تحمل می کردند البته با عواطف زخمی.
البته ما هم اعتقاد داریم زنی گفتن و مردی گفتن اما از جهت تفاوت ها نه برتری. دین مقدس اسلام زن را ریحانه می نامد و دستوراتی برای برخورد با خانم ها دارد که اگر اجرا شود ، بسیاری از مشکلات حل خواهد شد.
تبیان: شما به عنوان خانمی که شاغل هم هست ،آیا مشکلی در اشتغال و تحصیل زنان نمی بینید؟
 
اگر خانم ها درست و با برنامه عمل کنند ،خیر. زیرا امروزه هم تکنولوژی به کمک کار خانه آمده و هم تعداد فرزندان کم تر شده و...
انرژی که یک زن برای پخت غذا صرف می کرد ، امروزه به کمک فریزر و فر و.. بسیار کم تر شده و زنان می توانند وقت مازاد را به جای پای تلویزیون و تلفن هدر دادن ، صرف کاری کنند که هم برای خود و هم جامعه مفید باشد البته منظورم این نیست که الزاما شاغل باشند بلکه به فعالیت های دیگر هم بپردازندمثل یادگیری هنر،ورزش کردن و..
البته کار اصلی شان را فراموش نکنند.که همان رسیدگی به خانواده شان است.