در سنت يهودى مسيحى، اعتراف به گناه (Confession) به صورت علنى يا شخصى که براى کسب مغفرت الهى ضرورى تلقى شده است.
رسالت پيامبران عهد عتيق اين بود که در مردم احساس گناهکارى و پذيرش جرم خود را به صورت شخصى يا جمعى بيدار کنند. پيش از ويران شدن معبد اورشليم در سال 70، قبل از آمرزش گناه در روز کفّاره (يوم کيپور)، اعتراف جمعى به گناه صورت مى گرفت (لاويان 16:21) اما از هنگام تخريب معبد، روز آمرزش همچنان در اورشليم به عنوان روز دعا، روزه و اعتراف ادامه يافته است.
در عهد جديد، پيشاپيش رسالتِ عمومى عيسى، يحياى معمدان قرار داشت که تعميدهاى او با اعتراف عمومى به گناهان توام بود. رسم اعترافِ مفصل نزد اسقف يا کشيش تقريباً از اوايل تاريخ کليسا آغاز شد. در کليساى روم در قرن پنجم، اين سنت عبارت بود از شنيدن اعترافات در آغاز روزه و آشتى دادن افراد توبه کار در پنج شنبه مقدس به تدريج رسم آشتى دادن يا بخشودن گناهکاران بلافاصله پس از اعتراف و پيش از تحقق توبه مورد توجه قرار گرفت. در پايان قرن يازدهم، تنها گناهکاران رسوا و بدنام در روز پنج شنبه مقدس آشتى داده مى شدند. اغلب چنين بود که اعتراف به جرم گناهان شديد تا آستانه مرگ به تأخير مى افتاد. براى تصحيح اين رويه نادرست، چهارمين شوراى لاتران (1215) قانونى را وضع کرد که بر اساس آن، هر مسيحى بايد سالى يک بار نزد کشيش اعتراف کند.
بر اساس تعاليم کليساى کاتوليک روم آيين اعتراف يکى از آيين هاى مقدس است که مسيح پايه گذار آن بوده و اعتراف به همه گناهان بزرگ که بعد از تعميد صورت گرفته ضرورى است. آموزه کليساهاى ارتدوکس شرق در باره اعتراف با آموزه کليساى کاتوليک روم يکسان است.
اغلب پروتستان ها اعتراف کلى به گناهان و بخشودگى در مراسم عشاى ربانى را براى شام خداوند کافى مى دانند. به عقيده بسيارى از لوترى ها، اعتراف و برائت شخصى از نهضت اصلاحات دينى (Reformation) جان سالم به در برد، اما سرانجام بيشتر اعضاى آن از آن روى تافتند. ژان کالون نيز به ارزش اعتراف و برائت شخصى براى آنان که آگاهانه دچار اين مشکل شده اند، اذعان داشت اما منکر اين بود که اعتراف کردن يکى از آيين ها باشد يا آن که براى مغفرت گناهان ضرورى باشد. در بعضى از کليساهاى پنجاهه گرا و بنيادگرا، اعتراف به گناه بخش مهمى از مراسم عبادى است. بسيارى از پروتستان ها اعتراف محرمانه يا شخصى را غيرمنطبق با کتاب مقدس مى دانند و اعترافى را که آيين پنداشته شده، مبتنى بر کتاب مقدس نمى دانند. اين پروتستان ها بر اين تأکيد دارند که تنها خدا مى تواند گناهان را ببخشايد.

منابع:
1. فصلنامه هفت آسمان، شماره 23، برگرفته از:
"Theoshphy" in Merriam - Webster's Encyclopedia of World Religions.