نامزدي وعده‌ي ازدواج هم ناميده مي‌شود. نامزدي قراردادي است كه به موجب آن، طرفين توافق مي‌كنند در آينده باهم ازدواج كنند. تفاوت دوران آشنايي با دوران نامزدي در همين توافق است. در دوران آشنايي، هيچ كدام از افراد تعهدي براي ازدواج با ديگري ندارند. هرچند در دوره آشنايي افراد به قصد ازدواج باهم ارتباط دارند و باهم آشنا مي‌شوند، اما اين بدين معني نيست كه الزاماً در پايان آشنايي به يكديگر وعده‌ي ازدواج دهند و باهم نامزد شوند. زماني كه هردو نفر به قدري باهم آشنا شدند كه تصميم به ازدواج گرفتند، از آن زمان تا زمان عقد رسمي، دوران نامزدي محسوب مي‌شود.
مردم از دوران نامزدي تعاريف متفاوتي دارند. برخي فاصله‌ي عقد و عروسي را دوران نامزدي محسوب مي‌كنند. برخي ديگر زمان بعد از عقد، تا هنگامي‌كه به خانه مشترك بروند را دوران نامزدي مي‌گويند. و بسياري ديگر، زمان قبل از عقد را دوران نامزدي مي‌دانند. تعريف درست دوره‌ي نامزدي به اين تعريف نزديك است. دوران نامزدي از نظر ما به دوره‌اي از زمان مي‌گويند كه با وعده‌ي ازدواج شروع مي‌شود و با عقد رسمي پايان مي‌گيرد و حداقل خانواده‌ي اصلي دختر و پسر از آن آگاه هستند. شروع نامزدي مي‌تواند با در دست كردن حلقه و احتمالاً يك جشن كوچك همراه باشد.
عقد به معنای بستن، گره بستن، استوار کردن پيمان و عهد بستن است . زن و مردی که با يکديگر عقد ازدواج می بندند، قول ازدواج يا نامزدی خود را استوار می کنند و برای زندگی باهم عهد می بندند.
برخلاف تعريف نامزدی، تعريف عقد از نظر اکثر مردم تعريف مشخص و واحدی است. هرچند برخی از افراد در سال‌های اخير دوران عقد را با دوران نامزدی اشتباه گرفته اند. اما از نظر اکثر مردم دوران عقد به دورانی گفته می شود که با عقد ازدواج آغاز می شود و با شروع زندگی مشترک پايان می يابد.
عقد ازدواج يک پيمان سه گانه است که شامل عقد شرعی، عقد قانونی و عقد اجتماعی می شود. منظور از عقد شرعی همان صيغه‌ي عقد دائم است که شرع مشخص کرده است و در واقع زن و مرد به نام خدا و با اجازه‌ي او پيمان میبندند. منظور از عقد قانونی همان ثبت رسمی ازدواج و پذيرش تعهدات قانونی و حقوقی ازدواج است و منظور از عقد اجتماعی، حضور خويشان و دوستان و جمعی از مردم در زمان عقد ازدواج است. حضور جمعی از افراد به عنوان شاهدان جمعی، پيمان زن و مرد را وجهه اجتماعی می دهد.