بعضي از کودکان به خاطر خودنمايي متوسل به دروغ ميشوند اينان کودکاني هستند که مورد توجه والدين و اطرافيان قرار نميگيرند، هر کاري ميکنند کسي ، نيست که مشوقشان باشد و به حساب شان بياورد و يا لااقل بفهمد که آنان چه کاري ميکنند و چه ميگويند و چه مي خواهند.

پدر يا مادر به علت گرفتاري هاي شغلي يا مشکلات خانوادگي کاري به کار آنان ندارند و گوششان به حزف آنان بدهکار نيست و اطرافيان نيز به خاطر اينکه در کار ديگران مداخل هاي نکرده باشند و يه به خاطر ساير ملاحظات و محصولات ، کاري کودکان ديگر نداشند.

بالاخره خيال ميکند که حرف ها يا کارهايش مورد پسند والدين يا اطرافيان نيست و به ناچار براي خودنمايي هرچه بيشتر متوسل به دروغ و مغلطه و اغراق شود. گاه دروغگوهاي چنان شاخ داري ميگويند که موجب تحريکات منفي عصبي والدين ميشود و گاه ، کارهايي را به دروغ به خود نسبت ميدهد که از خود قهرماني بسازد تا بدين وسيله بتواند توجه اطرافيان را به خود جلب نمايد و گاه واقعا دست به کارهاي خطرناکي ميزند که با جثه و سن و سالش جور درنميآيد.