مطالعات نشان داده است ديد و بازديد با اقوام و خويشاوندان روي مغز تاثير ميگذارد.

تحقيق جديدي نشان ميدهد ديدار با اعضاي خانواده و يا حتي تماشاي عكسهاي آنها ميتواند بخشي از مغز را كه بيانگر احساسات شما درباره فاميل، دوستان و حتي خودتان است، برانگيزد.

اين اولين تحقيقي است كه فعاليت دو بخش مغز را مقايسه مي کند كه يكي از اين دو بخش مربوط به ديدن اعضاي خانواده و فاميل و ديگري مربوط به ملاقات با دوستان و غريبهها است.

به اعتقاد استيون پلاتك كه به همراه شلي كمپ اين مطالعه را انجام داده اند، ما دوست داريم کنار آدمهايي باشيم كه شبيه ما هستند و اين امر به خاطر توانايي ذهن ناخودآگاه ما در رابطه با كشف شباهتهاي ظاهري اتفاق ميافتد.

از نكات جالب توجه تحقيق پلاتك و كمپ اين بود كه مغز ميتواند افراد را به لحاظ اجتماعي رتبه بندي كند و اعضاي فاميل را هم در صدر اين دستهبندي قرار ميدهد.

از آنجايي كه امور مربوط به فاميل از طريق بخش خودارجاع مغز پردازش ميشوند، مي توان توضيح داد كه چرا از نظر ما اعضاي خانواده و فاميل جزو امور شخصي ما محسوب ميشوند. به همين دليل است كه ما ميتوانيم بعضي از عاداتزشت دوستانمان را تحمل كنيم، ولي نميتوانيم در مورد بستگانمان اين مساله را بپذيريم، چون مغز ما در مورد آنها همانطوري قضاوت ميكند كه در مورد خودمان.

به نظر پروفسور شاكلفورد، احتمالا شخصي كه به نظر ما چهرهاي دوستانه دارد، در واقع از نظر ظاهري نيز شبيه ما است و دليل اينكه احساسات ما نسبت به اين آدمها شبيه احساس ما نسبت به خودمان است، ريشه در ديدارهاي خانوادگي ما دارد.