بيماري رواني، اصطلاحي گسترده براي توصيف تعداد زيادي از بيماري هاي روان پزشکي است که توانايي تفکر، احساس و رفتار شخص جهت عملکرد مناسب در تکاليف روزمره زندگي را مختل مي نمايند.

بسياري از بيماري هاي رواني در اواخر نوجواني يا اوايل جواني، يعني مقارن با زمان ورود به دانشگاه شروع مي گردند.

تخمين زده مي شود 20 درصد مردم در دوره اي از زندگي خود، بيماري رواني را تجربه کنند. افراد داراي بيماري رواني مي توانند زندگي با کيفيتي داشته باشند.

در بعضي موارد گفته مي شود که بيماري رواني همان ناتواني هوشي است، اين اصلا درست نيست! گرچه ممکن است بيماري رواني و ناتواني هوشي همزمان وجود داشته باشند، اما هيچ ارتباطي بين اين دو وجود ندارد.

اصطلاح هاي ناتواني رواني و بيماري رواني، گاهي به جاي همديگر به کار مي روند. به طور دقيق، اصطلاح هاي بيمار رواني به وجود يک اختلال واقعي اشاره مي کند، در حالي که اصطلاح ناتواني رواني به تجارب مختل ناشي از بيماري رواني اشاره دارد. هر کسي که بيماري رواني دارد، لزوما ناتواني رواني ندارد. بسياري از مردم بعد از بهبود از يک دوره بيماري، براي مدت زماني طولاني از سلامت کامل در زندگي خود لذت مي برند.

- رفتار نامناسب

همه داروها اثرات جانبي دارند. عوارض داروهاي روانپزشکي به صورت کاهش تمرکز، خواب آلودگي ، تيرگي ديد، سفتي عضلاني، لرزش و خشکي دهان مي باشد.

در اغلب موارد نشانه هاي قابل مشاهده ناتواني رواني نتيجه درمان است، نه خود بيماري.

سلامت رواني، چيزي بيش از فقدان بيماري رواني است. اغلب مردم از اهميت حفظ سلامت جسماني خود آگاهند و براي کسب اطمينان از سلامتي خود، از روش هايي همچون ورزش منظم، تغذيه مناسب و آزمايش هاي پزشکي استفاده مي کنند. اما تعداد کمي از مردم به اهميت حفظ سلامت رواني خود واقف هستند.

معيارهاي سلامت رواني

حفظ بهداشت رواني جهت داشتن يک زندگي سالم، مسئوليت شخصي هر کسي است!