زمانى كه مسلمانان به علت كمبود آب، سخت در مضيقه بودند، فاطمه، حسن و حسين (ع) را نزد پيامبر برد و عرض كرد اى رسول خدا! فرزندان من خردسالند و تحمل تشنگى در توان آنها نيست. پيامبر كه نگرانى دخترش را در اين رابطه، بجا و بموقع ديد، زبان مباركش را در دهان حسن و حسين قرار داد و با تر كردن دهان آنها، حضرت زهرا را از نگرانى درآورد و آن دو طفل كوچك را نيز از تشنگى مفرط نجات داد.(1)

عطوفت و مهر مادرى در حضرت زهرا (س) بقدرى بود كه در لحظات پايانى عمر خود، سخت نگران حال فرزندانش بود. شايد بيشترين نگرانى آن حضرت براى محروميت آنها از مادر بود، زيرا او مى‏دانست كه پس از شهادتش، هيچكس نمى‏تواند مهر و محبت مادرى را نسبت به آنها داشته باشد. فاطمه زهرا (س) براى اينكه فرزندانش از اين نعمت بزرگ يعنى محبت مادرانه، كاملاً محروم نمانند، به حضرت على (ع) پيشنهاد كرد و از ايشان خواست كه پس از او، كسى را به همسرى انتخاب كند، كه بتواند از عهده‌‏ى اين مهم برآيد. (2)
پس از رحلت رسول گرامى (ص)، مقدارى از غم‌هاى حضرت زهرا (س) به محروميت فرزندانش از محبت پيامبر (ص)، مربوط مى‏شد و گاهى با قلبى سوزان، خطاب به فرزندانش چنين مى‏گفت: كجا رفت پدرتان (پيامبر) كه شما را عزيز مى‏داشت؟ او شما را بر دوش خود سوار مى‏كرد و به شما مهربانى مى‏نمود. كجا رفت جد بزرگوارتان كه از همه به شما مهربانتر بود، آن‏گونه كه نمى‏گذاشت شما بر روز زمين راه برويد و هميشه شما را در آغوش خود داشت؟ آه كه ديگر او را نمى‏بينم كه شما را بر دوش گرفته باشد.(3)

پي‌نوشت‌ها:

1ـ مناقب ابن شهرآشوب، ج 3، ص 394.
2ـ مناقب ابن شهرآشوب، ص 362.
3ـ بحارالانوار، ج 43، ص 181- مناقب، ج 3، ص 362.