آمارهاي نهادهاي ناظر بين‌المللي مي‌گويد ايران، دومين مصرف‌کننده لوازم آرايش در خاورميانه و هفتمين واردکننده لوازم آرايشي در جهان است.
 
گرايش زنان به آرايش هاي افراطي، از رويكردهاي متفاوتي قابل تبيين است. جامعه شناسان، روانپزشکان و روان شناسان مسائل گوناگوني را به عنوان علل اين افراط عنوان مي کنند كه مهم ترين آنها، انواع اختلالات شخصيتي از جمله اختلال شخصيت وسواسي، نياز به خودنمايي در شخص در گرايش به آرايش هاي غليظ و ناهنجار دخيل مي داند.
 
جامعه شناسان معتقدند گاه آرايش بيش از حد و غيرمتعارف در دختران و پسران تبديل به ابزاري براي کسب قدرت اجتماعي و لجبازي مي شود، آنها کج دهني خود به برخوردهاي نسنجيده خانواده و اجتماع را با رنگهاي تند صورت هايشان يا هر نوع هنجارشکني ممکن نشان مي دهند.
 
روشهاي پرورشي سخت گيرانه ، تعصبات کور و بي منطق جوانان را عصيان زده خواهد کرد، که بي احترامي به عرف جامعه از پيامدهاي آن است.
 
همچنين بالاتر بودن تعداد دختران نسبت به پسران و تغيير ملاک هاي ازدواج از ديگر علل علاقه مندي آنها به متفاوت بودن است. به گفته بسياري از جوانان ، اولين ملاکها براي ازدواج ، ثروت و زيبايي هستند و قابليت فرد براي درآمدزايي و رشته و مدرک تحصيلي در درجه دوم قرار دارند. به اين ترتيب زماني که چهره اولين عامل انتخاب محسوب شود ، طبيعي است که فرد از بابت ظاهرش نگران باشد.
 
البته دکتر بهنام اوحدي، روانپزشک، مي گويد: نمي شود به هر کس که آرايش مي کند برچسب بيمار رواني زد؛ اما زماني که آرايش کردن و نکردن سبب ايجاد اضطراب و افسردگي يا رفع آن شود و احساس نياز به آرايش فرد را اندوهگين کند و اختلال کارکرد شغلي ، تحصيلي ، يا روزانه به وجود آيد، مي توان به عنوان نوعي مشکل رواني آن را بررسي کرد.