صلاح نيست كه مرد در اين باره سختگيري و بهانه‏جويي كند.زيرا انس ومودت و صفا وصميميت‏خانوادگي بر همه چيز تقدم دارد.

 
چنانكه مرد هميشه به يك حال نيست زن نيز حالات مختلف دارد،گاهي شاد و خندان است،گاهي غمناك و افسرده.گاهي خوش و سر حال‏است گاهي عصباني و تندخو.ممكن است دراثر كارهاي دشوارخانه‏داري كاملا خسته شده باشد.ممكن است از داد و قال بچه‏هااعصابش‏ناراحت‏شده باشد.ممكن است مورد طعن و زخم زبان يكي از بستگان ياهمسايگانقرار گرفته باشد.ممكن است از تجملات زندگي و چشم وهمچشميهاي غلط متاثر شده باشد.آري انسان در معرض صدها از اين‏قبيل حوادث جزئي و كلي قرار دارد.و ممكن است‏يكي ازآنها چنان درروحش اثر بگذارد كه از شدت ناراحتي از خود بيخود شده دنبال بهانه‏اي‏باشد تادق دلش را خالي كند.
مخصوصا بانوان كه روحي حساس و لطيف دارند زودتر از مردهااز حوادث ناگوار متاثر گشتهعكس العمل نشان ميدهند.با اندك چيزي‏رنجيده و عصباني ميشوند.چون احساساتيهستند و تاب تحمل دشواريهارا ندارند فورا داد و قال راه مي‏اندازند.
در اين مواقع غير عادي احتياج به تسليت و دلجويي دارند.بايد بانرمي و ملايمت اعصابشان راآرامش داد.و براي اينكار كسي بهتر ازشوهر وجود ندارد.زيرا يار و غمخوار و شريك زندگي ومحرمترين افرادنسبت‏باوست.در اين مواقع بايد بداد همسر پريشان احوالش برسد واعصابپژمرده او را آرامش دهد.
آقاي محترم!هنگاميكه وارد منزل ميشوي اگر ديدي همسرت‏عصباني و ناراحت ميباشد.صورتش را درهم كشيده اوقات تلخي ميكند غير عادي بودن حالش را درياب و بر احوالزارش ترحم كن.اگر از شدت‏ناراحتي سلام نكرد تو سلام كن.سلام كردن مقام ترا پاييننميآورد.با لب‏خندان و چهره باز صحبت كن.بيش از هر روز گرمي و مهرباني بخرج‏بده.ازاوقات تلخي و ترشرويي اجتناب كن.در كارهاي خانه كمك كن.
مواظب باش حرف زننده و تندي از تو خارج نشود.از مسخرگي و دست‏انداختن او بپرهيز.اگر حرف نميزند سر بسرش نگذار،بگذار بحال خودباشد.نگو:امروز ديگر چه خبرته مثل برجزهر مار شده‏اي؟اگر خواست‏درد دل كند به حرفهايش خوب گوش بده و اظهار تاسف كن.چنان وانمودكن كه از آن پيش آمد ناگوار حتي بيشتر از خود او متاثر گشته‏اي.بگذارخوبدرد دل كند و عقده‏هايش را بگشايد.
آنگاه كه به حال عادي در آمد مانند يك پدر مهربان بلكه شوهردلسوز از روي عقل و تدبير دررفع نگرانيهايش كوشش كن.با خوشرويي‏و مهرباني تسليتش بده.و براي صبر و بردباريتقويتش كن.با زبان خوش‏و دليل و برهان حوادث ناگوار زندگي را كوچك و غير قابل اعتناجلوه‏بده.و شخصيت او را در مقابل تحمل حوادث تقويت كن.در مقابل‏حوادث قابل علاجوعده مساعدت و ياريش بده.
اگر قدري صبر و حوصله بخرج بدهي و با عقل و تدبير رفتار كني‏بزودي از نگراني و ناراحتينجات پيدا ميكند و زندگي شما مانند سابق‏بلكه بهتر ادامه پيدا خواهد كرد.ليكن اگر درمقابل تندخوييها وعصبانيتهاي موقت او تندخويي و بد اخلاقي نمودي ممكن است‏به نزاعوزد و خورد و قهر و دعوا منجر شود بلكه امكان دارد در اثر لجبازي يكي ازشما يا هر دو ياشخص سوم طلاق و جدايي بميان آيد. 

 
عيبجوئي مكن
كسي در اين جهان نيست كه كليه خوبيها در او جمع و از تمام بديهاو نواقص پاك و منزهباشد.
يكي لاغر است‏يكي خيلي چاق.يكي بيني‏اش بزرگ است‏يكي‏دهانش گشاد.يكي دندانهايشبزرگ است‏يكي چهره‏اش سياه.يكي‏كوتاه قد است‏يكي خيلي دراز.يكي دهانش بدبو است‏يكيپاهايش.يكي‏بي‏عرضه و خجول است‏يكي پررو و بي‏حيا.يكي كثيف است‏يكي بي‏ادب.
يكي آداب مهمانداري را بلد نيست‏يكي سواد ندارد.يكي تندخو است‏يكي‏پژمرده و افسرده.يكي سليقه غذا پختن ندارد يكي ولخرجي ميكند.يكي‏پرخور است‏يكي بي‏اشتها.يكي بداخلاق است‏يكي حسود.يكي تنبل‏است‏يكي بد زبان،يكي خودخواه است‏يكي كينه‏توز.و دههااز اين قبيل‏عيوب بزرگ و كوچك.هيچ زن و مردي پيدا نميشود كه يك يا چند عدداز اين عيبها را نداشته باشد.
مردها معمولا قبل از ازدواج زني را در مغز خويش مجسم ميسازندكه داراي كليه كمالات واز تمام بديها منزه باشد و به اصطلاح خودشان‏همسر ايده‏آل مينامند.و در نظر دارند با يكهمچه دوشيزه فرشته صفتي‏وصلت نمايند.و از اين مطلب غفلت دارند كه يك چنين زني درجهان‏خارج وجود ندارد.وقتي ازدواج كردند چون وجود خارجي همسرشان باصورت ذهنيهمسر ايده‏آل كاملا مطابقت ندارد بناي ايراد و عيبجويي راميگذارند.خودشان را در ازدواجشكست‏خورده و بدشانس مي‏پندارند.ازبدبختي و عدم موفقيت دائما آه و ناله دارند.هميشهدر صدد عيبجويي وخرده‏گيري هستند.و در اين باره حتي از عيبهاي بسيار ناچيز و غير قابلاعتنا نميگذرند.آنقدر در مورد يك عيب كوچك فكر ميكنند كه مانند كوه‏جلوه مي‏كند.گاهگاه آنرا برخ همسرشان كشيده تحقيرشان ميكنند.يا پيش‏ديگران از وي انتقاد مينمايند.بدينوسيله (كانون) مقدس زناشويي رامتزلزل ساخته اسباب ناراحتي خودشان و همسرشانرا فراهم ميسازند.
نتيجه اين عيبجوييها اين ميشود كه زن قلبا مكدر خواهد شد،مهر وعلاقه‏اش رفته رفته كمميشود،نسبت‏به زندگي و خانه‏داري و شوهرداري‏دلسرد ميگردد،پيش خود ميگويد:چرا درخانه مردي كه دوستم نداردزحمت‏بكشم؟ممكن است در صدد تلافي بر آمده از شوهرش عيبجويي‏كند.
شوهر ميگويد:چه دماغ زشت و بزرگي داري؟زن پاسخ ميدهد:
هر چه باشد از روي سياه و هيكل لاغر بدقواره تو بهتر است.مرد ميگويد:
پايت‏بوي گند ميدهد.زن ميگويد:حرف نزن با اين دهان گشاد و لبهاي‏كلفت.در اينصورت رويشان بروي هم باز ميشود و مرتبا از يكديگر مذمت‏و انتقاد ميكنند و محيط خانه كه بايدمحيط صفا و صميميت‏باشد به صحنه‏نزاع و عيبجويي و تحقير تبديل ميگردد.
اگر با همين وضع به زندگي ادامه دهند تا آخر عمر روز خوش‏نخواهد داشت.زيرا خانه‏اي كهصفا و صميميت و مهر و محبت نداشته‏باشد جاي آسايش و خوشي نيست.بعلاوه مردي كهخودش را در ازدواج‏شكست‏خورده و بدشانس بداند و از اين امر ناراضي باشد و زني كهمرتبامورد تحقير و عيب‏جويي قرار گيرد همواره در معرض ابتلاي به امراض‏خطرناكمخصوصا بيماريهاي عصبي و رواني خواهند بود.و اگر دامنه‏نزاع و بدگويي بالا بگيرد و بطلاقو جدايي منجر شود معمولا زن و مرد هر دو بدبخت‏خواهند شد مخصوصا اگر بچه‏دار باشند.زيرا چنين مردي اولاحيثيت و آبروي اجتماعي خويش را از دست‏خواهد داد و در بين مردميك‏فرد هوسران و سبك مغز معرفي خواهد شد.
ثانيا در اثر ازدواج اول و طلاق ضررهاي اقتصادي زيادي بر وي‏وارد شده كه جبران آنها آسان نخواهد بود.و براي ازدواج دوم نيز به‏صرف بودجه زيادتري نيازمند است كه تامين آن دشوارخواهد بود.
با تحمل اين ضررها بعيد است‏بآساني بتواند وضع اقتصادي خويش رامتعادل و روبراه سازد.
ثالثا معلوم نيست‏بآساني بتواند همسر مناسب و بي‏عيبي براي‏خويش پيدا كند.زيرا اولا باتوجه به سابقه بدي كه در اثر ناسازگاري وطلاق همسر اولش پيدا كرده كمتر زني حاضرميشود به او شوهر كند وثانيا بر فرض اينكه همسري پيدا كرد معلوم نيست از همسر اولشبهترباشد.البته امكان دارد كه عيب مخصوص او را نداشته باشد ليكن خيلي‏كم اتفاق ميافتدبلكه اصلا امكان ندارد كه بطور كلي بي‏عيب و نقص باشد.
همسر دومش نيز داراي عيب بلكه عيبهايي خواهد بود.واي چه بسا ازهمسر اولش به مراتببدتر باشد.در آنصورت ناچار ميشود هر جور هست‏بااو بسازد.كمتر مردي اتفاق ميافتد كه ازازدواج دومش كاملا راضي باشد.
اما براي حفظ آبروي خويش ناچار است‏بسازد.بسيار اتفاق افتاده كه‏مردي زن دومش راطلاق داده و بسراغ همسر اولش رفته است.
آقاي محترم چرا با عينك بدبيني و عيبجويي بهمسرت نگاه ميكني‏و به بعض عيوب كوچكو غير قابل اعتنا آنقدر اهميت ميدهي كه تدريجابصورت يك عيب بزرگ غير قابل اغماض درنظرت مجسم شود و زندگي را بر خودت و خانواده‏ات تاريك گرداند؟
مگر زن بي‏عيب سراغ داري كه از همسرت عيبجويي ميكني؟مگرخودت بي‏عيبي كه انتظارداري او كاملا بي‏عيب باشد؟اصولا اين عيبهاي‏كوچك چه ارزشي دارند كه كانون گرم زندگيرا سرد يا متلاشي سازند.
چرا فقط عيبهاي همسرت را مي‏بيني و از خوبيهايش صرف نظر ميكني؟
اگر با نظر انصاف و واقع بيني بنگري مزايا و خوبيهاي فراواني را در اوخواهي يافت كه بديهايش را تحت الشعاع قرار خواهد داد.با توجه بآن‏همه خوبي آن عيب كوچك اصلا عيب شمرده نمي‏شود.
اسلام عيبجويي را يك صفت‏بسيار زشت و زيانبخشي شناخته‏جدا از آن نهي كرده است.
رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود:اي كساني كه به زبان مدعي‏اسلام هستيد ليكن ايماندر قلبتان وارد نشده است،از مسلمانان بدگويي‏نكنيد و در صدد عيبجويي بر نياييد.هر كساز ديگران عيبجويي كند موردعيبجويي خدا قرار خواهد گرفت.و چنين شخصي و لو درخانه‏اش باشدرسوا خواهد شد (5) .

1-بحار ج 72 ص 326