همانطور که ملاحظه مي‏کنيد، مبناي پرسش‏ها روي مبدا و معاد است. کودک مي‏خواهد ببيند که منشا يک امر چيست؟ فرجام آن چه مي‏باشد؟ اين امر همان مساله‏اي است که ما معتقديم ريشه‏ي فطري و نهادي در افراد دارد.
سوالات معرّف رشد کودک و توجّه والدين و مربيان به سوالات و احترام به کودک سبب ايجاد رشد مذهبي است.
سوالات کودک، بسيار و نشان دهنده‏ي عطش کودک است و گوش کردن به آن نيازمند صبر و حوصله است. به نظر برخي از والدين اين پرسش‏ها بي‏ريشه و بي‏حساب مي‏آيند ولي اگر کمي تأمّل کنند در مي‏يابند که اين چنين نيست. سوالات معرّف رشد کودک و توجّه والدين و مربيان به سوالات و احترام به کودک سبب ايجاد رشد مذهبي است. 

2) در سنين 7 تا 10: از هفت سالگي به بعد کم‏کم تفکر منطقي در کودکي رشد مي‏کند و از اين نظر سوالات او عميق‏تر و ريشه‏دارتر است. پرسش‏هايي که درباره‏ي خدا دارد حساب شده است و او هم به سادگي قانع نمي‏شود. خواستار آن است که پاسخ‏ها تا حدودي غني‏تر باشند. قاطع‏تر و استدلالي‏تر باشند. نوع سوالاتشان از اين قبيل است که مثلاً چرا خدا را نمي‏بينم؟ چطور خدا در همه جا هست؟ خدا چيست؟ اگر خدا مثل ابر يا نور خورشيد نيست پس چه مي‏تواند باشد؟ خدا اگر ما را دوست دارد پس چرا ما را به جهنم مي‏برد؟ آدم چطوري در قيامت زنده مي‏شود؟ آيا در قيامت باز هم ما خانه داريم؟ چرا نمي‏توانيم خدا را ببينيم؟ آيا اين کار در قيامت امکان پذير است؟ چرا خداوند با ما حرف نمي‏زند؟... وظيفه‏ي والدين و مربيان است که در حدود امکان با پاسخ‏هاي قانع کننده او را راضي نمايند. همچنين به پرسش‏هايي که در رابطه با مرگ و معاد، بهشت و دوزخ و مسائل عبادي مطرح مي‏شود صادقانه پاسخ گويند و دور از هر گونه ابهامي باشد.

 
3) در سنين نوجواني:
پر واضح است که در دوران نوجواني رشد فکري و عقلي نوجوانان در وضع بهتري است. آگاهي و جهان‏بيني آنها به نسبت وسيع‏تر و طبعاً سوالات‏شان در اين رابطه پخته‏تر و ريشه‏دارتر است. آنچه که ذکرش ضروري است اين است که مباني اعتقادي در طول مدت دوران قبل از نوجواني بايد در ذهنشان جاي خود را باز کرده باشد. پاسخ‏هايي که به سوالات کودکان قبل از ده سالگي مي‏دهيم در تشکيل اين مباني نقش فوق‏العاده‏اي دارد، ضمن اينکه والدين کودک در اداي حقوق او ناچارند تا اين سن حداقل دوره‏اي مختصر از اصول اعتقادي و راه و رسم عملي دينداري را به او بياموزند. فراموش نخواهيم کرد که در سنين نوجواني سه مساله در رابطه با مذهب براي فرزندان مطرح است: 

1) پيدايش و حضور حسّ مذهبي و علاقمندي به مذهب و تعاليم آن، چنانکه او را دلباخته به مذهب مي‏کند.
2) پيدايش ترديد در او راجع به آنچه که آموخته است و اينکه به صورت منطقي در پي تجديد نظر است تا صحّت آن را مورد تاييد قرار دهد.
3) پيدايش سوالات متعدد در ذهن او که بيشتر ناشي از همان ترديدها و رشد استدلال و منطق در اوست و او معمولاً به علت غرور و خودخواهي حاضر نيست آنها را در همه وقت مطرح کند و والدين و مربيان بايد به صورت مستقيم و غيرمستقيم به سوالاتش پاسخ گويند و او را وا دارند تا آنچه را که در درون دارد آشکار کند.

"برگرفته از کتاب "فرزند صالح