رابطه زناشويي هميشه با دنيايي از عشق و اميد و انتظار شروع مي‌شود. اميد به اينکه احساسات‌مان درک و پذيرفته شود و اميد به اينکه به جايگاه امني برسيم که احساس کنيم توسط نزديک‌ترين فرد زندگي‌مان حمايت مي‌شويم اما گاهي اين اميد در برخورد با واقعيت رنگ مي‌بازد، نيازها برآورده نمي‌شود و برداشت‌هاي اشتباه به تدريج روابط همسران را تيره مي‌سازد. در نتيجه خشم در روابط آنها رشد مي‌کند تا جايي که تمام اميدها و آرزوها نقش بر آب مي‌شود و به جاي آن تصاوير زيبا، صحنه‌هاي زشت و ملال‌آور در روابط حاکم مي‌شود و هريک از زوجين احساس تنهايي شديد مي‌کند و با اين احساس هر لحظه از هم دورتر مي‌شوند و حتي کارشان به پرخاشگري و خشم نيز مي‌رسد.