يکي از مسائل مهمي که بايد پدران و مادران به آن توجه کنند، مسأله ي تنبيه بدني، و زدن کودکانست، بايد سعي کنند، کودک را نزنند، بلکه با حالات رواني و اخلاقي او را سرزنش، و آگاه نمايند، تا ديگر عمل زشت گذشته، را تکرار نکند. 

روانشناسان کودک، مي گويند کودکاني که از پدر و مادر خود کتک مي خورند و تنبيه مي شوند دچار انحرافات اخلاقي فراواني مي گردند از قبيل :

1- کارها و واقعيت ها را از پدر و مادر پنهان مي کنند.
2- حيله گر و چند چهره مي شوند.
3- به دروغگوئي و کلک زدن روي مي آورند( براي اينکه کتک نخورند.)
4- خشن و شرور و بدبين مي شوند.
5- دشمن پدر يا مادر شده و اقدام به کارهاي خطرناکي مي کنند.
6- کينه توز و انتقام جو مي شوند.
7- سعي مي کنند به برادران و خواهران خود ظلم و تعدي نمايند.
8- از خانه فرار کرده و به انواع آلودگي ها پناه مي برند.
مخصوصا در موادري که ، کتک بي جا، يا زيادي، و غيرعادلانه باشد، و کودک علت تنبيه بدني را نداند، خيلي زود منحرف مي شود و تحمل نمي کند(1)
شخصي از امام رضا (عليه السلام ) پرسيد فرزند بدي دارم و از کودکش شکايت کرد امام پاسخ داد: لا تضر به و اهجره و لا تطل. او را نزن بلکه با کودک قهر کن، اما قهر کردن تو طولاني هم نشود(2)در اين دستورالعمل امام، بحث هاي مهمي در روانشناسي و فن تربيت وجود دارد امام، از تنبيه بدني کودک، نهي فرمودند، سپس راه حل را در مسائل عاطفي (قهر کردن) و رواني نشان دادند، که پدر قهر کند و مادر واسطه شود و کودک قول بدهد که ديگر کار بد نکند. مخصوصا علي عليه السلام عصباني شدن را در امور تربيت را بي فايده مي داند که بازدن و خشونت نمي شود کودک را عوض کرد ( لا ادب مع غضب ) (3) 

پي نوشت ها:
1- زندگي و پرورش کودک. ژان پياژه ص 37 و 43.
2- بحار الانوار ج 23 ص 114 .
3- غررالحکم
منبع: کتاب مسئوليت تربيت