برتراند راسل با آنکه گرایشهای مادی دارد اعتراف می کند که: کاری که منظور آن فقط درآمد باشد، نتیجه مفیدی بار نخواهد آورد برای چنین نتیجه ای باید کاری پیشه کرد که در آن "ایمان" به یک فرد، به یک مرام، به یک غایت نهفته باشد. امروز ماتریالیستها هم ناچارند مدعی شوند که ما از جنبه فلسفی ماتریالیست و از جنبه اخلاقی ایده آلیستمی باشیم، یعنی از جنبه نظری، مادی و از جنبه عملی و آرمانی، معنوی هستیم اینکه چگونه ممکن است انسان نظرا مادی باشد و عملا معنوی، مشکلی است که خود مادیین باید بدان پاسخ بگویند.

جورج سارتن، دانشمند مشهور جهانی و نویسنده کتاب معروف "تاریخ علم " در کتاب "شش بال" نارسائی و ناتوانی علم را در انسانی ساختن روابط بشر و نیاز فوری انسان را به نیروی ایمان چنین بیان می کند: علم در بعضی زمینه ها ترقیات عظیم و شگفت کرده است ولی در زمینه های دیگر مثلا سیاست ملی یا بین المللی که مربوط است به روابط افراد انسان با یکدیگر، هنوز خود را ریشخند می کنیم.

جورج سارتن اعتراف دارد که ایمانی که مورد نیاز انسان است ایمان دینی و مذهبی است وی درباره نیاز انسان به مثلث "هنر و دین و علم" چنین می گوید: هنر، زیبائی را آشکار می سازد و همین جهت مایه شادی زندگی می شود دین محبت می آورد و موسیقی زندگی است علم با حق و راستی و عقل سر و کار دارد و مایه هوشیاری نوع بشر می شود به هر سه اینها نیازمندیم، هم به هنر، هم به دین، هم به علم علم به صورت مطلقی برای زندگی لازم است ولی هرگز به تنهائی کافی نیست.

انسان نمی تواند بدون داشتن ایده و آرمان و ایمان، زندگی سالم داشته باشد و یا کاری مفید و ثمر بخش برای بشریت و تمدن بشری انجام دهد انسان فاقد هرگونه ایده و ایمان، یا به صورت موجودی غرق در خودخواهی در می آید که هیچوقت از لاک منافع فردی خارج نمی شود، و یا به صورت موجودی مردد و سرگردان که تکلیف خویش را در زندگی در مسائل اخلاقی و اجتماعی نمی داند.

انسان دائما با مسائل اخلاقی و اجتماعی برخورد می نماید و ناچار باید عکس العمل خاصی در برابر اینگونه مسائل نشان بدهد انسان اگر به مکتب و عقیده و ایمانی پیوسته باشد تکلیفش روشن است، و اما اگر مکتب و آئینی تکلیفش را روشن نکرده باشد همواره مردد و سر می برد، گاهی به این سو کشیده می شود و گاهی به آن سو, موجودی می گردد نا هماهنگ آری، در اصل ضرورت پیوستن به یک مکتب و یک ایده تردیدی نیست.