اين اصطلاح عرف است ولی يك اصطلاح هم قرآن دارد. قرآن به‏ بعضی از مردم می‏گويد مؤمن و به بعضی ديگر می‏گويد كافر و غير مؤمن. مؤمن در اصطلاح قرآن يعنی چه‏؟ يعنی صاحب ايمان. غير مؤمن يعنی كسی كه فاقد ايمان است. ايمان يعنی‏ چه؟ از خود ايمان شروع بكنيم:

ايمان مربوط به دل، قلب و اعتقاد است و اين، نص قرآن مجيد است، عده‏ای از اعراب با ديه نشين آمدند خدمت پيامبر اكرم (ص) و گفتند: آمنا يا رسول الله، ما ايمان آورديم: آيه قرآن نازل شد: قالت‏ الاعراب آمنا قل لم تؤمنوا و لكن قولوا اسلمنا و لما يدخل الايمان فی‏ قلوبكم يعنی گروهی از اعراب باديه نشين آمدند نزد تو (پيغمبر) و گفتند ما ايمان آورديم.

به آنها بگو: شما نگوئيد ما ايمان آورديم، بگوئيد ما اسلام آورديم. اسلام آوردن يعنی شهادتين را به زبان آوردن، ولی‏ ايمان مربوط به دل و قلب است، مربوط به اعتقاد باطن است. هنوز ايمان‏ در دل شما مردم نفوذ نكرده است.

از اينجا می‏فهميم كه ايمان، واقعيت و حقيقی است مربوط به روح انسان به مربوط به بدن انسان، نه مربوط به‏ پيشانی انسان كه آثار سجده داشته باشد يا نداشته باشد، و نه مربوط به‏ زبان انسان كه متذكر خدا باشد يا نباشد. بلكه به ريشه اين امور كه‏ عبارتست از يك حالت قلبی و فكری واعتقادی مربوط است. شما می‏پرسيد ايمان به چی؟ بگويم به خدا؟ بگويم ايمان به صفات خداوند؟ بگويم ايمان‏ به رسالت پيغمبر و نزول وحی بر او؟ بگويم ايمان به اينكه معادی هست؟

بله، همه اينها درست است ولی خود قرآن تمام اينها را در يك كلمه جمع‏ كرده است كه من فقط می‏خواهم آن را توضيح بدهم.

آن كلمه كلمه‏ای است‏ كه در اولين آيه سوره بقره به يك اعتبار و در سومين آيه آن به اعتبار ديگر ذكر شده است. در سوره بقره اينطور می‏خوانيم: بسم الله الرحمن الرحيم* الم* ذلك الكتاب لاريب فيه هدی للمتقين‏* الذين يؤمنون بالغيب و يقيمون الصلوة و مما رزقنا هم ينفقون.

در عبارت الذين يؤمنون بالغيب آنها كه به حقايق نهانی‏ ايمانی دارند، كلمه غيب يك كلمه است به جای چندين كلمه. ايمان به‏ خدا هست، ايمان به صفات پروردگار هست، ايمان به دستگيريهای نهانی و غيبی در يك شرايط معين هست.