این «لا اله الا هو» توحید در عبادت است. الله، آن که شایسته‏ عبادت و پرستش جز ذات او هیچ موجودی نیست. مسأله «لا اله الا هو» یک سرش ارتباط به خدا دارد یک سر ارتباط به انسان، چون مسأله‏ پرستش است: ای انسان ! تو در برابر هیچ ذاتی جز آن ذات مستجمع جمیع‏ صفات کمالیه نباید کرنش و پرستش کنی آن " ''باید'' " هم که در او می‏گوییم از این جهت است که او تنها ذاتی است که شایسته پرستش و ستایش و تعظیم است. وقتی که شایسته باشد، خود پرستش انسان برای‏ انسان کمال است. اما غیر او چنین شایستگی را ندارد.

اگر انسان در مقابل هر موجودی غیر از او کرنش و پرستش کند خودش را پست کرده و پایین آورده است. جز ذات مقدس او هیچ ذاتی اله نیست. اله یعنی‏ معبود به حق، معبود به حق یعنی شایسته پرستش، موجودی که حق معبودیت‏ دارد، شایستگی معبودیت را دارد. وقتی که تمام کمالات در او جمع است‏ اصلا عبادت و پرستش (او) هم در واقع ثناگویی است، ثناگویی به این معنا که جمال‏ پرستی و کمال پرستی و خضوع در مقابل کمال است، اقرار و اعتراف به یک‏ حقیقت است: او (شایسته پرستش) است اما غیر او نه.